Mad Max: Fury Road – Η καλύτερη ταινία δράσης του αιώνα!

Μια καταδίωξη που ξεκινά δέκαλεπτα μετά την αρχή της ταινία και τελειώνει 5 λεπτά πριν τη λήξη της. Αυτό είναι το Mad Max, το ξέρει, το αγκαλιάζει και δημιουργεί πάνω σε μια παλέτα τόσο άδεια όσο και ανοιχτή για δημιουργία. 

Ο George Miller είναι ένας 70χρονος σκηνοθέτης με 7 ταινίες στο βιογραφικό του. Οι τρεις είναι τα αρχικά Mad Max της δεκαετίας 70′-80′ και οι υπόλοιπες είναι τα δύο Happy Feet! Τώρα, εν έτη 2015 o σκηνοθέτης επιστρέφει στον δυστοπικό μέλλον που τον έκανε γνωστό και δημιουργεί ακόμα ένα κεφάλαιο στην ιστορία του Max, ενός πρώην αστυνομικού, που περιπλανιέται στην άγονη γη και μπλέκει σε διάφορες όλο και πιο τρελές καταστάσεις. 

Αυτή τη φορά συνοπτικά βρίσκετε στο φρούριο του Ιμμόρταν Τζο, μια μικρή έκταση πράσινου, όπου ο Τζο κυβερνεί τους ρακένδυτους κατοίκους της περιοχής ελέγχοντας την ροή και με την δύναμη που του δίνουν τα εκατοντάδες αναιμικά παιδιά του που τον λατρεύουν σαν θεό.

Πραγματική πρωταγωνίστρια η Furiosa της Charlize Theron. H Furiosa δεν είχε γεννηθεί στο φρούριο, αλλά την είχαν κλέψει όταν ήταν πολύ μικρή. Μέχρι σήμερα έχει στην μνήμη της το “Πράσινο Μέρος” όπου ζούσε, την ελπίδα για μια καλύτερη ζωή. 

Την ελπίδα αυτή την έχουν και οι σύζυγοι του Τζο. Τα κορίτσια κάνουν το μεγάλο βήμα και ακολουθούν την Furiosa σε μια απελπισμένη και αγωνιώδη φυγή και η τύχη θα φέρει στον δρόμο τους και τον Max με το γουρλωμένο βλέμμα. 

Αυτό που ακολουθεί είναι η ξέφρενη καταδίωξη: Ο καμβάς όπου ο Miller ζωγραφίζει ένα τελείως κομικίστικο κόσμο γεμάτο χρώμα και πανκ ρυθμό. Σουρεαλιστικά σκηνικά… που βγάζουν εν τέλει νόημα και πρακτικά εφέ τόσο καλοδουλεμένα που ξεχωρίζουν σαν κεραυνός εν αιθρία σε σχέση με τις ταινίες της εποχής μας που είναι εξολοκλήρου προϊόντα CGI. O Miller παραδίδει μαθήματα για το πως να βάλεις τον θεατή μέσα στην ταινία αρκετά για να μπορέσει η εμπειρία να είναι σχεδόν απτή.

Για την υπόθεση ρωτάς; Απλά τα πράγματα, τρέχουμε να ξεφύγουμε, αλλά τελικά προς που; Υπάρχει ελπίδα τελικά; Χαρακτήρες; Αφαιρώντας αχρείαστες πληροφορίες αλλά και σημαντικές για την τρισδιάστατη ανάπτυξη, αυτό που μένει είναι χαρακτήρες σύμβολα.

Ο πατριάρχης Ιμμόρταν Τζο που πιστεύει οτι οι γυναίκες είναι κτήμα του, η Furiosa που είναι η πιο δυναμική γυναίκα σε ταινία που έχω δει*, ο Nux ένας αφελής νέος που πιστεύει μέχρι θανάτου στην αίρεση που τον γαλούχησε. Μπορεί να μην βρεις ανάπτυξη όπως την έχεις συνηθίσει αλλά τα αρχέτυπα των χαρακτήρων, οι πράξεις, τα λίγα αλλά σημαντικά λόγια που λέγονται μεταξύ τους δίνουν το μήνυμα τους και είναι ξεκάθαρο.

Πολλά λόγια θα μπορούσα να πω για αυτήν την ταινία. Είναι καταιγιστική και κάθε δευτερόλεπτο δράσης κρύβει κάτι για να συζητήσεις και να θαυμάσεις. Αν όμως πρέπει να διαλέξω θα ανέφερα 3 εμπνεύσεις που έκαναν την ταινία εξαιρετική για μένα:

Tom Hardy-Charlize Theron: Και οι δύο ηθοποιοί διέπρεψαν στους χαρακτήρες και το cast ήταν τέλειο. Ο Hardy για μένα είναι ο καλύτερος action star της εποχής μας και ο ρόλος ενός χαρακτήρα που ονομάζετε mad είναι ο ιδανικός. Το μάτι του που “έπαιζε” έδωσε άλλη διάσταση στον χαρακτήρα του. Απο την άλλη η Theron που έχει κάνει καριέρα με όπλο το κορμί της, ξυρίζει το κεφάλι της και παίζει μια πολεμίστρια με κομμένο χέρι και απαράμιλλη τόλμη. Και οι δύο ηθοποιοί διέπρεψαν γιατί δούλεψαν ελεύθερα με τους ρόλους τους και τους έκαναν δικούς τους.

H Μουσική: Συνθέτης των OST είναι ο Junkie XL. Έφτιαξε μουσική που είναι σημαντικότατο μέρος της ταινίας.Όπως κάθε στρατός που πρέπει να βρει ρυθμό, ώστε να παρασυρθεί απο τον πυρετό του πολέμου, έτσι και τα War Boys του Ιμμόρταν Τζο έχουν οχήματα με τεράστια τύμπανα στο πίσω μέρος και έναν υπέρτατο τύπο με μια custom ηλεκτρική κιθάρα με καμιά τριανταριά ενισχυτές πίσω του.

Αν η δεν σε παρασύρει η φρενίτιδα της καταδίωξης, η μουσική θα σε βάλει στο κλίμα…

Τα Χρώματα: Ο MIller έφτιαξε μια εκπληκτική ταινία δράσης. Δεν έδωσε τόσο βάση σε στοιχεία που κάνουν μια ταινία “τεράστια”, όπως οι χαρακτήρες κτλ αλλά αυτό του έδωσε χώρε για να “παίξει” σε άλλα επίπεδα. Η χρωματική παλέτα είναι το στοιχείο που είδα τον σκηνοθέτη να φτιάχνει τέχνη. Το φωτεινό πορτοκαλί της ερήμου, οι εναλλαγές χρωμάτων την ώρα της καταδίωξης, το ψυχρό μπλε του πάγου της νύχτας (εκεί έμεινα με το στόμα ανοιχτό) που έσπαγε απο κάθε πηγή φωτός. Ο σουρεαλισμός του φιλμ ήταν ντυμένος σε εξαίσια χρώματα που θύμιζαν τους πίνακες του Νταλί…