(P)review No112 Gone Girl – Το δίπολο ανδρός-γυναικός, ο γάμος και τα MME. Μια ακόμα μεγάλη ταινία απο τον David Fincher

Η μέρα είχε το εξής concept. Σωστή παρέα. Ταινία διαλεγμένη απο τον Αλλοδαπό με σκοπό να δούμε κάτι που να αξίζει τα χρήματα και τον χρόνο μας. Ποτέ δεν ξέρεις τι να περιμένεις απο μια ταινία, αλλά τα σημάδια ήταν άκρως θετικά απο την στιγμή της ανακοίνωσης και του πρώτου trailer.

Ο David Fincher είναι ένας σκηνοθέτης που θαυμάζω. Διαλέγει τις ταινίες του πολύ προσεγμένα, έχει άποψη και εκτόπισμα. ξέρει τι θέλει να πει και το λέει επιτυχημένα, βάζοντας σε σε σκέψεις και κατακρίνοντας πάντα, κοινωνικά φαινόμενα.

Για τον Fincher θα μιλήσουμε τις επόμενες μέρες όταν και θα ξεκινήσω ένα αφιέρωμα στους αγαπημένους σκηνοθέτες μου. Αναμένετε…

Πάμε πάλι στην ταινία. Μυθιστόρημα της Gillian Flynn (απο αυτά που μπαίνουν στις λίστες με τα καλύτερα που δεν έχεις διαβάσει ακόμα-μην ανησυχείτε θα το διαβάσω σύντομα και θα σας πω την γνώμη μου) με πρωταγωνιστές τον Ben Affleck που έχει κάνει στροφή καριέρας και ετοιμάζετε για διαρκής εναλλαγές απο την ποιότητα στο mainstream, πάντοτε όμως κρατώντας τα στάνταρ της απόδοσης του στο μέγιστο.

Δίπλα του η Rosamund Pike, μια ψιλοξεχασμένη ηθοποιό που έκανε δυναμική επιστροφή, δίνοντας μας μια ερμηνεία που θα την θυμάμαι χρόνια.

Στους δεύτερους ρόλους πέρασαν αλλά έδωσαν πολλά οι Neil Patrick Harris-Desi Collings, o Tyler Perry-Tanner Bolt, η Carrie Coon-Margo Dunne και η Kim Dickens-Detective Rhonda Boney.

Η Amy Elliott είναι η τέλεια γυναίκα. Ο Nick την συναντά σε ένα πάρτι και μαγεύετε απο την αψεγάδιαστη ομορφιά της, το σέξυ σοφοστικέ στυλ της και το περιπετειώδες πνεύμα της.

Και οι δύο είναι συγγραφείς δημοσιογράφοι, μοιράζονται πολλά κοινά και καταλήγουν σε έναν γάμο με όλο το μέλλον μπροστά του.  Δεν υπολόγισαν όμως τις δυσκολίες της κρίσης και τους τριγμούς που έφερε αυτό στον περήφανο Nick και την απαιτητική Amy. Η νέα αυτή κατάσταση έφερε στο προσκήνιο κομμάτια του χαρακτήρα και τον δύο ενώ εμείς βλέπουμε ένα κουβάρι να τυλίγεται και να ξετυλίγεται ξανά, ενώ στο προσκήνιο είναι η εξαφάνιση της Amy και κανείς μας δεν ξέρει ποιος κρύβεται απο πίσω.

Στις 2 περίπου ώρες της ταινίας με έπιασα να γελάω, να σχολιάζω και να περνάω χαλαρά την ώρα μου (κωμωδία?) να αναρωτιέμαι και να αναλύω τα στοιχεία (μυστηρίου?) και να κρατιέμαι με κομμένη την ανάσα να δω τι γίνεται με αγωνία (ψυχολογικό θρίλερ?).

Τι είναι λοιπόν το Gone Girl? Είναι απο όλα. Τα προσπαθεί όλα και τα καταφέρνει με χαρακτηριστική ευκολία το οποίο οφείλετε στην ικανότητα ενός απο τους καλύτερους σκηνοθέτες της γενιάς μας και στο ότι το σενάριο το έγραψε η ίδια η συγγραφέας του βιβλίου.

Αυτό που με άφησε έκπληκτο είναι το πως η ταινία παρέσερνε ολόκληρη την αίθουσα με τα κέφια της. όταν φτάναμε στα αγωνιώδες κομμάτια των αποκαλύψεων δεν ακουγόταν ανάσα. Τα αστεία που πετάγονταν αρκετά συχνά έκαναν μεγάλο κομμάτι της αίθουσας να γελάσει, τόσο με τα προφανή όσο και με τα πιο ψαγμένα.

Συγχρόνως όμως προβληματίστηκα. Ο Fincher έθεσε ερωτήματα. Στηλίτευσε με άριστοτεχνία την εποχή των media που ζούμε, την ανάγκη για κοινωνική αποδοχή, τη σημασία του image. Δεν σταμάτησε όμως εκεί. Ο γάμος, οι περίπλοκες σχέσεις αντρών και γυναικών, η εποχή της κρίσης και η απαξίωση των ηθών. Κάποιοι κριτικοί έγραψαν οτι ο σκηνοθέτης πήγε να κάνει πολλά και δεν τα κατάφερε. Θα διαφωνήσω. Αρκεί να βάλεις τον σπόρο της σκέψης για να είσαι επιτυχημένος όταν θέτεις κοινωνικά ερωτήματα

Για κάτι τέτοιες εμπειρίες μου αρέσει ο κινηματογράφος. Για να περνάω ένα γεμάτο 2ωρο με συναισθηματικές εναλλαγές, σκέψη αλλά και διασκέδαση.

Αξίζει η ταινία? Το ερώτημα είναι αν προλαβαίνεις ακόμα να πας κινηματογράφο!

Ας κάνουμε τώρα μια προσπάθεια να ψυχογραφήσουμε τους χαρακτήρες μας.

The Amazing Amy

Η Amazing Amy ήταν το alter ego της πρωταγωνίστριας μας. Τα βιβλία των γονιών της που έδειχναν
μια κοπέλα που έδειχνε τέλεια σε όλα και ακολουθούσε την ιδανική πορεία, όσα δηλαδή δεν μπορούσε να κάνει η ίδια η Amy.

Θα τολμήσω να πω οτι η Amy είναι μια γυναίκα που έχει ανάγκη να κάνει τους άλλους να την βλέπουν ως τον Amazing εαυτό της. Ίσως η αιτία είναι η έμμεση απαξίωση των γονιών της. Στις σχέσεις της με τους άντρες το βγάζει αυτό ξεκάθαρα.

Προσαρμόζετε στον εκάστοτε γκόμενο, γίνεται η τέλεια γυναίκα ανάλογα με τα γούστα του. Είναι μέσα σε όλα… αρκεί να την έχεις ικανοποιημένη. Απο την στιγμή που θα νιώσει οτι είσαι λίγος για αυτήν, η Amy γίνεται πραγματικά Amazing. Amazing στην ραδιουργία, την δολοπλοκία και την οργάνωση.

Αυτό που μου άρεσε πολύ ήταν η σταδιακή αλλαγή και η φανέρωση της εσωτερικής διεργασίας στο πρόσωπο της Amy/Pike. Η ηθοποιός καταφέρνει να έχει ένα αψεγάδιαστο σοφιστικέ σεξυ στυλ, το οποίο μετατρέπετε σε επικίνδυνα θανάσιμο και πονηρό. Η μετατροπή είναι ξεκάθαρη και θαυμάσια.

Όπως είπε και η (γυναικεία) παρέα μου: “Σαν να ασχήμυνε στο τέλος.” Όχι δεν ασχήμυνε. Παρέμενε το ίδιο όμορφη εξωτερικά. Εσύ όμως απο ως θεατής δεν μπορούσες να την βλέπεις με το ίδιο μάτι που την έβλεπες και πριν.

Το ότι “ασχήμυνε”, είναι ο τρόπος της Rasamund Pike να μας δώσει ίσως την πρώτη μεγάλη ερμηνεία της καριέρας της.

Ο Nick Dunne 

Απο την αρχή του έργου βλέπουμε τον Nick και προσπαθούμε να καταλάβουμε αν αυτός ευθύνεται για την εξαφάνιση της γυναίκας του. Έφτασε στο σημείο να την σκοτώσει. Ποιος ήταν στην αρχή του γάμου? Που κατέληξε στο τέλος? Ποια η σημασία της τελευταίας του απόφασης πριν πέσουν οι τίτλοι τέλους?

Η γυναικεία (ναι το τονίζω) παρέα μου έδωσε την εξής απάντηση. Η τελευταία του απόφαση δείχνει την ασυνείδητη θέληση του να μείνει με το “επικίνδυνο” θηλυκό. Με μια δεύτερη σκέψη θα συμφωνήσω μαζί της. Ο Nick παρέμεινε με την γυναίκα του γιατί το ήθελε πραγματικά και κατάφερε να πείσει τον εαυτό του και τους γύρω του (όχι όλους) οτι το κάνει για άλλους λόγους.

Εμείς όμως ξέρουμε καλύτερα. Και ο λόγος το παρακάτω:

Gone Girl- Το δίπολο ανδρός γυναικός, ο γάμος και η έλξη.

Μου φαίνεται οτι στο δίπολο Nick-Amy μπορούμε να αντιστοιχήσουμε το άνδρας-γυναίκα. Η Amy (η γυναίκα) θέλει την αποδοχή, ενδιαφέρεται για την εικόνα της θέλει έναν άνδρα που να την ικανοποιεί σε όλους τους τομείς της ζωής. Είναι οργανωτική, πονηρή, ραδιούργα και αποφασισμένη.
Όταν δεν ένιωθε πλέον θελκτική, ένιωσε πόνο και προδοσία. Έγινε εκδικητική.

Αυτή ήταν η Amy, θα μπορούσα να το γενικεύσω και να πω οτι αντιπροσωπεύει τις γυναίκες στο δίπολο μας? Δεν θα έπρεπε αλλά το κάνω. Φυσικά καμιά γυναίκα δεν θα έφτανε στο σημείο να κάνει όσα έκανε  Amy αλλά…

Απο την άλλη έχουμε τον Nick (ο άνδρας). Λάτρευε την γυναίκα του όσο αυτή ήταν η εξωτική περιπετειώδες, σοφιστικέ και επιτυχημένη γυναίκα. Η κρίση, το χτύπημα του εγωισμού του όταν έμεινε άνεργος και ήταν εξολοκλήρου εξαρτημένος απο την γυναίκα του, τον έκαναν τεμπέλη, αφέθηκε και αναζήτησε την έλξη του νέου με μια άλλη γυναίκα, που στην ουσία του ανέβαζε τον εγωισμό.

Είναι ο Nick όλοι οι άνδρες. Πιο άνετα θα πω ναι εδώ, δεν θα πέσουν να με φάνε όπως οι γυναίκες για την γενίκευση μου.

Ο γάμος πλέον είναι ένας θεσμός που έχει απαξιωθεί και ο λόγος είναι οτι κανείς πλέον δεν πιστεύει οτι μπορεί να κάτσει με κάποιον άντρα η γυναίκα forever. Είναι η απαγορευμένη λέξη. Όλοι ξέρουμε οτι οι σχέσεις μας έχουν ημερομηνία λήξεως και για αυτό αντί να παλέψουμε κλαίμε το πτώμα και πάμε παρακάτω. Είναι αυτό κακό? Καθόλου. Αλλά πρέπει να καταλάβουμε οτι αυτό δεν είναι θέμα του γάμου, αλλά τον ανθρώπων.

Τι δένει δύο ανθρώπους? Τι τους οδηγεί εντέλει στον γάμο? Η Έλξη. όχι μόνο η ερωτική αλλά κάθε είδους.

Σύμφωνα με τον (ξεπερασμένο) Freud οι δυνάμεις που μας κινούν είναι δύο. Ο Έρωτας και Θάνατος. Στο θέμα μας δεν ισχύει? Ο τρόπος που λατρεύουμε ολόκληρη την προσωπικότητα του αντικείμενου του έρωτα μας είναι σχεδόν ερωτικός. Είναι σχεδόν ερωτική η έλξη που νιώθεις για τον τρόπο που μιλάει, τον τρόπο που σε κοιτάει με τα μεγάλα της μάτια, τις απόψεις του, το πως κινείτε.

Το σεξ δεν κρατάει μια σχέση. Το κάνουν όλα τα άλλα. Η έλξη όμως που νιώθουμε για ολόκληρο τον κόσμο του ερωτικού μας υποκείμενου: είναι σχεδόν ερωτική.

Ο Nick στο τέλος βρήκε την Amy ενδιαφέρουσα, θανάσιμα μη βαρετή. Αυτό που βρήκε ήταν ενδιαφέρον. Έλξη…    

Τις απόψεις σας…