(P)review No72: Inferno του Dan Brown (Book)

Τα 18 ευρώ είναι σχετικά λίγα, εν τω μεταξύ, το περίμενα να βαράει 24, αλλά φαίνεται ότι η σίγουρη αποδοχή έκανε τους εκδότες να ρίξουν την τιμή και να τα πάρουν από την γενική αποδοχή.

Αυτό είναι το 6 βιβλίο του Νταν Μπράουν που διαβάζω και το 4ο στη σειρά με τον διάσημο πλέον πρωταγωνιστή, των καθηγητή, alter ego του Μπράουν, τον Λάγκτον.

Απόλαυσα όλα τα βιβλία του συγγραφέα, με το Illuminati, τον Κώδικα Ντα Βιντσι (που ξεκίνησε την αγάπη) και το Αρκτικό Κύκλο να ξεχωρίζουν, περίμενα εναγωνίως τη καινούρια περιπέτεια του Λάγκτον και είχα πολλές προσδοκίες.

Προσδοκίες όμως που δεν εκπληρώθηκαν πλήρως.

Για αυτό τον λόγο, καθυστέρησα αρκετά να το τελειώσω, αφού η δράση άργησε να πάρει μπρος και απέτυχε να με παρασύρει και να με κάνει να δώσω τις αμέτρητες συνεχόμενες ώρες που έχω δώσει για πολλά άλλα βιβλία με τελευταίο το Κορίτσι με το Τατουάζ που παρουσίασα πριν μερικές εβδομάδες.

Η αλήθεια είναι όμως ότι ενώ άργησε, να πάρει μπρος, στο τέλος πήρε. Οι ανατροπές, στις οποίες είναι ειδικός ο Μπράουν, έφεραν τα πάνω κάτω, τα κίνητρα των χαρακτήρων κυμαίνονταν σε γκρίζα πλαίσια, κάνοντας σχεδόν αδύνατο να μπορέσεις να μαντέψεις το φινάλε.

Και εδώ βασίζεται ένα από τα παράπονα μου, το μεγαλύτερο ελάττωμα αυτού του βιβλίου και την φθίνουσα πορεία που (μάλλον) παίρνει ο Νταν Μπράουν.

Πριν από αυτό όμως ας γράψω μια μικρή περίληψη για την υπόθεση:

Ο Λάγκτον ξυπνάει με αμνησία στο κρεβάτι ενός νοσοκομείου στη Φλωρεντία. Στα όνειρα του βλέπει μια γυναίκα με ασημένια μαλλιά, ανάμεσα σε δεκάδες πτώματα να του λέει «ψάξε και θα βρεις».

Μια μυστηριώδης πράκτορας τον κυνηγάει για να τον σκοτώσει και αυτός με την βοήθεια της νεαρής γιατρού Σιένας Μπρούκ, ξεφεύγει και αρχίζει ένα ανθρωποκυνηγητό, με γρίφους, μνήμες που επανέρχονται σταδιακά, μια παγκόσμια απειλή (όχι δεν είναι εξωγήινοι, αν και θα ήταν μια πολύ καλή ιδέα για το επόμενο βιβλίο του) και οδηγό την Θεία Κωμωδία του Δάντη, του πιο διάσημου Φλωρεντινού.

Μπορώ να σου πω ότι η υπόθεση δεν είναι κακή, ούτε και το φινάλε. Απλά οι απαιτήσεις μου είναι μεγάλες και θα έπρεπε να είναι και οι δικές σου. Ο Μπράουν ξαναχρησιμοποιεί έναν χιλιοειπομένω τρόπο ανάπτυξης της ιστορίας (γρίφος-Λάγκτον-μία γκόμενα-ανατροπή), ντύνοντας τον περίγυρο του πρωταγωνιστή με ενδιαφέροντες χαρακτήρες αλλά αφήνοντας τον ίδιο τον Λάγκτον άκρως βαρετό.

Ποιος είναι ο ρόλος του? Να λύσει το γρίφο, απαγγέλλοντας σε εμάς, την ιστορία του Δάντη, τα κείμενα της Θείας Κωμωδίας, την ζωή διάφορων ζωγράφων και γλυπτών.

Τίποτα άλλο.

Ένας χαρακτήρας που είναι πρωταγωνιστής σε τέσσερα βιβλία και με μηδενική ανάπτυξη χαρακτήρα και που το μόνο που ξέρουμε για αυτόν είναι ότι έχει κλειστοφοβία (μας επριξε με αυτό), ότι έχει ένα ρολόι Μικι Μάους, Ότι κολυμπάει και ότι του αρέσουν τα ακριβά κουστούμια (ή σακάκια δεν θυμάμαι).

Έχω διαβάσει πάνω από δύο χιλιάδες σελίδες για αυτόν τον άνθρωπο και μπορώ να τον συνοψίσω σε τρεις γραμμές. Αυτό λέγεται, αδύναμο-στάσιμο γράψιμο.

Τα παράπονα αυτά τα συζήτησα με την παρέα δύο πολύ όμορφων κοριτσιών (όχι δεν έχω κάτι καλύτερο να πω και για αυτό θα αργήσω πολύ να ρίξω γκόμενα), και η μία από αυτές, η Νέλλη, εξέφρασε κάποιες αντιρρήσεις, στις οποίες διαφωνώ, αλλά πιστεύω ότι εκφράζουν ένα μεγάλο μέρος των αναγνωστών του Μπράουν.

Συγκεκριμέννα μου είπε:

1. Ο Νταν Μπράουν έχει αυτό το στυλ γραφής. Χρησιμοποιεί αληθινά γεγονότα, που τα μπλέκει με φαντασία φτιάχνοντας πιθανές συνωμοσίες, τις οποίες καλείτε να λύσει και να αποτρέψει ο πρωταγωνιστής Λάγκτον.

Εγω θα προσθέσω και την απαραίτητη ύπαρξη ενός γρίφου που υπάρχει μόνο για να υπάρχει ο Λάγκτον στο βιβλίο, τουλάχιστον σε αυτό.

2. Ο χαρακτήρας του Λάγκτον δεν αναπτύσσεται και εσύ δεν πρέπει να περιμένεις ανάπτυξη χαρακτήρα γιατί δεν είναι εδώ το point του βιβλίου, ούτε το στυλ του συγγραφέα.

3. Τα γεγονότα του ενός βιβλίου δεν συνδέονται με το επόμενο, πράγμα προφανές αφού δεν υπάρχει καμία νύξη των γεγονότων της μίας ιστορίας, σε επόμενα βιβλία, ούτε και χαρακτήρες που μπαίνουν σε βιβλία και εξαφανίζονται στα υπόλοιπα.

4. Ο Νταν Μπράουν δεν θα με ρωτήσει αν θέλω ανάπτυξη χαρακτήρα ή όχι. Αν θέλω τον διαβάζω, αν δεν θέλω όχι.

Λοιπόν Νέλλη δεν διαφωνώ και σε πολλά από όσα υποστηρίζεις αλλά:

Το στυλ γραφής του Μπράουν είναι να φτιάχνει, αληθοφανείς συνομοσίες μπλέκοντας, γεγονότα, αληθινά ιστορικά πρόσωπα, φήμες και φαντασία (στο συγκεκριμένο βιβλίο βάση δόθηκε σε κομμάτια τέχνης βασισμένα στην Θεία Κωμωδία και τον ίδιο τον Δάντη), αλλά η ανάπτυξη χαρακτήρα δεν είναι θέμα στυλ αλλά ικανότητας και επιλογής.

Ο Μπράουν ξέρει να αναπτύσσει χαρακτήρες, το έκανε με την Σιένα Μπρούκ σε αυτό το βιβλίο, το έκανε με άλλους στα υπόλοιπα βιβλία του και επιλέγει να αφήνει τον πρωταγωνιστή του στάσιμο. Ο Λάγκτον δεν εξελίσσεται, μένει στάσιμος, ο ρόλος του επαναλαμβάνεται, άρα γίνεται βαρετός.

Η υπαρξη του γρίφου από την άλλη, δεν είχε καμία απολύτως λογική. Δεν μας εξήγησε ποτέ γιατί ο Ζόμπριστ έφτιαξε έναν γρίφο που θα ακύρωνε τον στόχο του, τον οποίο κιόλας μόνο ένας πολύ καλός αναλυτής του Δάντη και συγχρόνως με τεράστιες γνώσεις ιστορίας της τέχνης θα μπορούσε να λύσει. Δηλαδή ο Λάγκτον. Δεν έχει λογική, αφού ο γρίφος απευθυνόταν, σε μια… γιατρό.

Ακόμα και αν είναι το στυλ του να μην εξελίσει τον αγαπημένο χαρακτήρα του, με έκανε να βαρεθώ.

Αν δεν είναι το οι ανάπτυξη του χαρακτήρα του πρωταγωνιστή τότε ποιο είναι? Να κάτσω να δω ποια συνομωσία σκαρφίστηκε πάλι ο Μπράουν? Ποιες προσωπικότητες ανακάτεψε και ποια έργα τέχνης αναφέρει? Δεν νομίζω Νέλλη. Το νόημα είναι οι επιπτώσεις που έχουν τα γεγονότα πάνω στους ανθρώπου, για αυτό λέγονται και γεγονότα, γιατί συμβαίνουν και μας επηρεάζουν.

Δεν θα ήθελες να δεις αν η πτώση από το ελικόπτερο στο Illuminati των έκανε να φοβάται, ή τον δυνάμωσε? Αν η γκόμενα που έπιασε στο ίδιο βιβλίο υπάρχει κάπου ακόμα, γιατί χώρισαν (πιθανότατα γιατί ο γκόμενος της μπλέκετε σε ότι συνομωσία υπάρχει) και να μάθεις τι απέγινε ο κάθε side character που δημιούργησε και πέταξε στα σκουπίδια, μηδενίζοντας την σημασία τους.

Η Σιένα είναι σε αυτό το βιβλίο ο πιο ενδιαφέρον χαρακτήρας και ξέρω ότι δεν θα την ξαναδω ποτέ. Αντίθετα θα δω το κασετόφωνο μάρκας Λάγκτον να μου απαγγέλει ιστορία της τέχνης.

Ναι τα γεγονότα δεν συνδέονται, αρα δεν υπάρχει αναφορά των γεγονότων. Αλλά γιατί? Πιθανότατα για να είναι τα βιβλία του ικναά να διαβαστούν χωρίς σειρά και να επιλέγονται για ταινίες με ότι να ναι σειρά χωρίς σημασία (Αν θυμάστε πρώτα βγήκε ο Κώδικας, μετά το Illuminati, προσπέρασαν το Χαμένο Σύμβολο και το Inferno ανακοινώθηκε ήδη). Πάνω από όλα δηλαδή η ευκολία και η πεπατημένη.

Αυτό το πράγμα γίνεται πολύ συχνά και στις σειρές. Law and Order, CSI, γενικώς δικηγορικές, ιατρικές και αστυνομικές σειρές, αγαπάνε την υπόθεση της μιας βδομάδας, αλλά όλος ο κόσμος γουστάρει τα arks, ιστορίες δηλαδή που ενώνονται, γεγονότα δηλαδή που ΕΧΟΥΝ ΣΗΜΑΣΙΑ.

Και ναι ο Νταν Μπράουν θα με ρωτήσει. Όπως εγώ δέχομαι την οποιαδήποτε κριτική για αυτά που γράφω εδώ ή στο βιβλίο μου, με σκοπό να μάθω και να γίνω καλύτερος, γιατί να μην το κάνει και ο ο Νταν Μπράουν?

Μηδενίζουμε δηλαδή την αξία της κριτικής και την εξέλιξη από αυτήν, γιατί έτσι είναι ο Λάγκτον και στα αρ**δια του τι λέμε εμείς? Εγώ θα του απαντήσω, με τα 18 ευρώ που δύσκολα θα ξαναδώσω για περιπέτεια του Λάγκτον και Νέλλη, οι κριτικές παγκοσμίως λένε παρόμοια πράγματα με μένα, άρα ελπίζω να το κάνουν κα πολλοί άλλοι το ίδιο με μένα… και τότε θα νοιαστεί ο Μπράουν.

Νέλλη (και κάθε Νέλλη) περιμένω τα σχόλια σου που σίγουρα θα καταλήξουν στο ότι συμφωνούμε ότι διαφωνούμε. Δεν πειράζει, αξία έχει η αντιπαράθεση.

Το βιβλίο μπορείτε να το βρείτε από 18-20 ευρώ στο βιβλιοπωλείο της γειτονιάς σας (λέγε με και Public).