4 λόγοι που το BvS:DoJ μπορεί να είναι fail
Written by MonkeyBoss on 22 Μαρτίου 2016
Λίγες μέρες πριν από την πρεμιέρα του Batman v Superman: Dawn of Justice στις Ελληνικές αίθουσες και δεν λένε να φύγουν από το μυαλό μου κάποιες άσχημες σκέψεις όσον αφορά το τελικό αποτέλεσμα!
Δεν λέω ότι θα είναι τελείως μάπα το εργάκι, αλλά θες τα πολλά τρέιλερ και κλιπάκια που κυκλοφόρησαν και έδειξαν πάρα πολλά, θες κάποιοι από τους πρωταγωνιστές και τους δημιουργούς, κάπου κάτι δεν μου έχει κάτσει καλά και γι’ αυτό είπα να μοιραστώ μαζί σας κάποιους από τους προβληματισμούς που έχω όσον αφορά την πολυαναμενόμενη συνάντηση του Batman με τον Superman.
Ξέρω ότι ο Αλλοδαπός δεν συμφωνεί με πολλά από αυτά που θα διαβάσει παρακάτω, όπως και πολλοί από εσάς επίσης, αλλά γιαυτό υπάρχουν τα σχόλια στο τέλος τους κειμένου, όπως και η LIVE εκπομπή των FilMonkeys, τη Κυριακή στις 19:00, με τις απόψεις και των δύο, αφού αυτή η πρεμιέρα δεν γίνεται να χαθεί!!!
Ben Affleck
Από τη μία έχεις εμφανίσεις όπως αυτές των Chasing Amy, Dogma, The Town και Gone Girl, που σου δίνουν ελπίδες ότι όλα θα πάνε καλά για τον νέο Batman.
Δεν χρειάζεται βέβαια να αναφερθούμε στην όποια (αδύνατη) σύγκριση με τον Batman του Christian Bale!
Όταν κυκλοφόρησαν οι πρώτες φωτογραφίες του Lex Luthor με την μορφή του Jesse Eisenberg οι φαν ήταν ενθουσιασμένοι. Ασπρόμαυρες, με έναν φαλακρό τύπο του οποίου το βλέμμα σε έπειθε για τον badass χαρακτήρα του. Βλέποντας τα τρέιλερ που ακολούθησαν όμως, γνωρίσαμε έναν αντιπαθητικά αστείο, φωνακλά, έως και ενοχλητικό Lex Luthor.
Αν το Batman v Superman είναι να πάρει έναν πιο σκοτεινό τόνο σε σχέση με τις υπόλοιπες ταινίες του είδους, τότε το να δούμε έναν Lex Luthor με έντονα κωμική διάθεση (σχεδόν σπάει τον τέταρτο τοίχο, πετώντας το καρφί του, όταν αναφέρει ότι είναι κακή ιδέα να τα βάλει κάποιος με τον Clark Kent) δεν νομίζω ότι κάθεται καλά με το υπόλοιπο της ταινίας. Θα μπορούσε άνετα κάποιος άλλος να αναλάβει τον ρόλο του “χαβαλέ” για να σπάει λίγο η μονοτονία και όχι ο mastermind villain!
ΟΚ, 153 λεπτά είναι η διάρκεια της ταινίας, αλλά όλοι αυτοί οι χαρακτήρες πρέπει να παρουσιαστούν με τέτοιο τρόπο ώστε να σου μείνουν στη μνήμη, τόσο όσο χρειάζεται για να νοιαστείς για αυτούς ή για να προλάβεις να τους αντιπαθήσεις. Η Marvel δηλαδή δεν ήξερε τι έκανε όταν έστησε ένα σωρό ταινίες, έτσι ώστε να γνωρίσουμε όλους τους ήρωες;
Ο τύπος θα έχει για πάντα τον σεβασμό μου για το ριμέικ του Dawn of the Dead το 2004, όπου και τον πρωτογνωρίσαμε, αλλά και για τους Watchmen του 2009, την καλύτερη (για μένα) comic based ταινία.
Όμως χρειάζεται και μια κάποια ικανότητα ελιγμού όταν το σενάριο δεν βοηθάει ιδιαίτερα. Διάβασε στο σενάριο, ας πούμε, του Man of Steel ότι στο τελευταίο 45λέπτο και βάλε της ταινίας θα έχει μόνο κλωτσοπατινάδα σε σημείο πονοκεφάλου και είπε οκ κανένα πρόβλημα και γύρισε μερικές από τις πιο μεγάλες σε διάρκεια σκηνές μάχης, αλλά και ταυτόχρονα τις πιο κουραστικές, επαναλαμβανόμενες, και υπέρ το δέον “φασαριόζικες”.
Το ίδιο συνέβη και στα Sucker Punch (2011) και Legend of the Guardians: The Owls of Ga’Hoole (2010). Αν έχουμε και εδώ ένα ρηχό στόρι και με τόσους πολλούς χαρακτήρες έτοιμους για δράση, τότε δεν τα βλέπω καλά τα πράγματα.
