Star Wars: The Last Jedi – Spoiler Free Review

[sgmb id=”1″]

Έχω καταλάβει πια ότι το χειρότερο πράγμα στον κόσμο του entertainment είναι το fandom, ο τυφλός φανατισμός με κάτι που υπάρχει για να περάσεις καλά. Έχω καταλάβει φυσικά ότι το fandom υπάρχει γιατί καλύπτει ανάγκες των ανθρώπων πολύ βασικές, την αίσθηση της οικογένιας και το ανήκειν φερειπείν. Η πιο ισχυρή κλίκα εκεί έξω στον σκοτεινό κόσμο του ίντερνετ είναι οι φαν του Star Wars (αυτοί του Rick and Morty το συναγωνίζονται). Η νέα τριλογία, μας δείχνει το επίπεδο βλακείας που έχουν και με αναγκάζει να προβώ σε αυτή την spoiler free κριτική για το The Last Jedi που δεν ήθελα και τόσο να κάνω.

Αναγκάζομαι όμως, τα χέρια μου είναι δεμένα 😛

Το επεισόδιο VIII αρχίζει από εκεί που τελείωσε το Force Awakens. Ο Finn με τον Poe στην αντίσταση και η Rey στο νησί όπου ο Luke είναι αυτοεξόριστος. Ο Kylo Ren έχει πλέον μπει λίγο πιο βαθιά στο σκοτάδι σκοτώνοντας τον πατέρα του Han Solo αλλά όχι πλήρως και ο Snoke το ξέρει.

Η νέα ταινία είναι ακριβώς το μεσαίο επεισόδιο για μια τριλογία όπως το Star Wars, ελάχιστα σημαντικά γίνονται, ακόμα κι αν το σύμπαν είναι τεράστιο εμείς είμαστε σκαλωμένοι σε συγκεκριμένα πράγματα και οι δυόμιση ώρες πρέπει κάπως να γεμίσουν. Σε αντίθεση με το επεισόδιο VII που είχε ως σκοπό να χτυπήσει στη νοσταλγία και να κάνει το franchise πάλι μέρος της pop culture, ο Rian Johnson (Looper, Brick) έχει το ελεύθερο να δώσει χρόνο στους χαρακτήρες να περάσουν χρόνο μεταξύ τους και να εξελιχθούν, ταυτόχρονα να επεκτείνει το σύμπαν με καινούριους πλανήτες και πλάσματα, αλλά και να μπει ακόμα πιο βαθιά στη μυθολογία των Jedi, της Δύναμης κτλ.

Ναι, αν το καλοσκεφτείς το βασικό στόρι της ταινίας δεν είναι κάτι αξιοσημείωτο, αλλά για αυτό ακριβώς υπάρχει χώρος για character development, πράγμα που εκτιμώ πιο πολύ από τις ΣΗΜΑΝΤΙΚΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ.

Πέρνουμε απαντήσεις για την Rey και τους γονείς, ακριβώς τις απαντήσεις που έπρεπε. Ο Finn σιγά σιγά βρίσκει τον ρόλο του (αν και θα ήθελα να πάρει διαφορετική πορεία…) και ο Poe είναι αυτός που με τη βοήθεια της Leia διαμορφώνεται σε σωστό leader (baby steps όμως). Ο Kylo Ren από την άλλη μας δίνει ακριβώς αυτό που χρειαζόμαστε από τον ρόλο του: έναν πιθανό νέο villain τύπου Darth Vader, στην πορεία όμως της καταστάλλαξης του. Δεν είναι ακόμα σίγουρος, δεν έχει μπει με τα μπούνια στην Dark Side (στην τελική ούτε ο Vader το είχε κάνει sooooo) κι έτσι σε αυτό το πρόσωπο βλέπουμε τον πιο περίπλοκο χαρακτήρα των ταινιών αυτών.

Μπορεί λοιπόν η ταινία να μην έχει τόσο φοβερό αντίκτυπο στο γενικό στόρι, αλλά η δουλειά που γίνεται με τους χαρακτήρες και την επέκταση του κόσμου είναι κάτι που δεν περίμενα να δω. Αυτό όμως που το πάει όλο αυτό ένα βήμα παρακάτω είναι η σκηνοθεσία, η φωτογραφία και το sound design.

Η ταινία αυτή είναι απίστευτα όμορφη. Δεν μπορώ να στο περιγράψω. Έχει σκηνές που θα μείνουν στην ιστορία. Δεν θα μπω σε λεπτομέριες, αλλά έχει μια σκηνή σύγκρουσης η οποία με άφησε με το στόμα ανοιχτό. Στην ίδια σκηνή ο ήχος έσβησε και η κάμερα πήγε προς τα πίσω, ένιωθες ότι είσαι στο κενό του διαστήματος και έβλεπες αυτή την φανταστική έκρηξη απο κάπου δίπλα. Αυτή είναι μία απο τις πολλες τέτοιες στιγμές.

Τα Star Wars πάντα “έκλεβαν” την ιαπωνική κουλτούρα (katana style lightsabers, ψευτο-ιαπωνικά ονόματα τύπου Kenobi κι άλλα πολλά), αλλά το καλύτερο που έκαναν ήταν να επηρεαστούν από τον Akira Kurosava.

O Rian Johnson το πάει ένα κλικ πιο κάτω σε αυτή την ταινία. Θα μείνεις έκπληκτος από το πόσο όμορφες είναι μερικές σκηνές καθώς το κόκκινο με τον τρόπο που το χρησιμοποιεί ο σκηνοθέτης γίνεται ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά αυτής της ταινίας.

Και τέλος αυτή η ταινία είναι αστεία. Ξεκαρδιστική. Γελούσα κι εγώ αλλά και άνθρωποι που τράβηξα χωρίς καμία σχέση με τη φάση να την δουν μαζί μου. Τα Porgs βρίσκονται σε επίπεδο Minions, ο Luke μας προσφέρει μερικές σκηνές που θα τις θυμόμαστε για το badass-ιλίκη τους αλλά και το αφ’ υψηλού υφάκι του που παραπέμπει σε πιο Marvel καταστάσεις.

Το Last Jedi έχει προβλήματα, ναι. Έχει ευκολίες, κλισέ, plotholes (για ποιον λόγο κανείς δεν λέει το σχέδιο στον Poe;;) και σαν δομή είναι μία συρραφή αποστολών τύπου¨ω! τη γαμήσαμε, πρέπει να…”.

Αλλά το Force Awakens το ξέχασα πλήρως, το Last Jedi δεν πρόκειται γιατί έχει αρχίδια και όραμα…

ps: πριν 2 χρόνιακάναμε μία σπέσιαλ εκπομπή με καλεσμένο τον Δημήτρη Μανσούρ, αλλοδαπό αδέρφι και υποψήφιος διδάκτορας φυσικής στο Πανεπιστήμιο της Κρήτης. Φέτος θα επαναλάβουμε το επεισόδιο αυτό με Spoiler Review για το Last Jedi και φυσικά Science of Star Wars.

Author

MonkeyBoss

Author's archive